Günün ilk ışıklarıyla şarkılarına başlayacak olanlara imreniyorum. Yaşlı bir kuş gibi yüreğim, suskun. Neşenin parıltıları düşmüş kanadından. Şarkının ilk dizesini unutmuş, sonrasını getiremiyor. Kimbilir hangi havai fişeklerinden ürkmüş, ürktüğü için seyrine varamadığı.
Hiçbir yere gitmeksizin yürüyorum. Sokaklar belirsizce birbirine bağlanıyorlar, ağaran gökyüzü gece lambalarından sızan ışığı körleştiriyor. Tepeden aşağıya yılan gibi kıvrılarak inen dar sokağın son dönemecinde ıhlamur karşılıyor uzaktan, tüm geçmiş baharlarımı yüklenmiş. Bu bahar da geçmekte, havada asılı ıhlamur kokusu gibi.
Yollar birbirine bağlanarak uzanıp gidiyorlar önümde, mesafeyi kısaltmaksızın.
Mesafenin ölümü, neyin ölümü?
Mesafenin ölümü, neyin başlangıcı?
No comments:
Post a Comment